شايد حتي بتوانم در چنان دقايقي براي خود گونه‌اي از لذت ــ لذت نااميدي ــ را بيابم، اما واقعيت اين است که آدمي داغ‌ترين لذت‌ها را اتفاقا در قعر نااميدي مي‌چشد، به‌ويژه زماني که ديگر هيچ اميدي ندارد به رهايي از مخمصه‌اي که در آن گرفتار آمده است. هيچ کاري نکردن نيکوتر است! بي‌کنشيِ آگاهانه نيکوتر است! بنابراين، درود بر زير زمين!