اگر بنا بر نظريات ادبي موجود همچون زيباشناسي دريافت، مخاطب را به عنوان موجودي فعال در خلق معناي يك اثر ادبي در نظر بگيريم، فرايند كاتارسيس مي‌تواند فرايندي در نظر گرفته شود كه زمينه فعاليت ذهن مخاطب در خلق معنا را فراهم مي‌آورد. به بياني ديگر آنگاه كه اثر دراماتيك به خلق جهاني آشنا دست مي زند كه مجموعه‌اي از افراد در يك بازه زماني مشخص تجربه كرده‌اند؛ جهاني كه در پژوهش حاضر با عنوان جهان مدرن شناخته شده‌است و با وجود قدمت نزديك به دويست ساله خود مفاهيم متناقض يكساني را در خود جاي داده، جهان اثر امكانات ادراكي را در خود نهان مي دارد كه به تعداد مخاطبان خود مي‌تواند در گشودگي معنا متفاوت باشد.