پاي مرگ به خانه‌ام باز شده بود. قوانينش با نيرويي هولناک زندگي دوباره را پس مي‌زد. دلم لک زده بود براي بچه‌هاي خانه بغلي، براي آن بدن‌هاي کوچک و خستگي‌ناپذيرشان که سرشار از حيات و سرزندگي بودند. ساعت تقريبا يک بود و من، با چشم‌‌هايي خيره به يک نقطه، هنوز بيدارِ بيدار بودم. به نظرم رسيد کسي توي آشپزخانه اين‌وروآن‌ور مي‌رود، شايد هم صداي پچ‌‌پچ بود، اما اين خيالات صرفا به‌خاطر اين بود که ساعت خوابم عقب افتاده بود و حتما بايد قبل از ساعت دو مي‌خوابيدم، يعني قبل از ساعتي که با فرارسيدنش مناطـق قحطي‌زده، کمپ‌هـاي مهاجران، ايـن سيـاره روبـه‌ويـراني و تمام صفات پست و خطاهايم بي‌وقفه پيش چشمم ظاهر مي‌شدند و آزارم مي‌دادند.