اسب پير، پر از زخم‌وزيله و درد، به آخور نزديك نمي‌شد مگر اين‌كه يابو از آن دور شود، و يابو فكر مي‌كرد:«بله، نژاد تو اصيل است ولي جوهايي كه تو مي‌خوري ته‌مانده‌نواله‌اي است كه من برايت مي‌گذارم.»