در كلي‌ترين حالتش فكر مي‌كنم در برخي روابط نه دليلي براي ادامه‌شان داري و نه دليلي براي ادامه ندادنشان و از آن‌جا كه ميل غريزي‌ام به انفعال است - نمي‌دانم چرا - طبعا ادامه مي‌دهم؛ نه چون لذت مي‌برم، بلكه چون هر تصميم ديگري سخت است. اين حالت البته با چيزي كه «عادت» مي‌ناميمش متفاوت است. عادات عمدتا بي‌ضررند و آدم مدام به ترك عادتش فكر نمي‌كند، بلكه بدون صرف قواي ذهني صرفا انجامشان مي‌دهد و با اين تعارف، ماجراي من و نازنين چيزي متفاوت از عادت بود؛ شايد بتوان گفت:«ترديد.»