داستان از آن‌جا شروع مي‌شود كه خانم شپرد با ون قراضه‌اش به خيابان كرسنت، محل زندگي نويسنده‌ كتاب، مي‌آيد. تصادفا مقابل خانه‌ او پارك مي‌كند و تو همان خيابان داخل ون زندگي مي‌كند. پس از مدتي، به دليل درگيري‌هايش با همسايه‌ها و مزاحمت‌هاي رهگذرها و ماموران شهرداري، نويسنده به او اجازه مي‌دهد «موقتا» ماشين را توي حياط خانه‌اش پارك كند. اما خانم شپرد ماندگار مي‌شود و پانزده‌سال همان‌جا مي‌ماند. ون، با پرده‌هاي پاره‌پوره و يك‌عالمه خرت‌وپرت در داخلش و كيسه‌هاي نايلوني پر از آت‌وآشغال در زير و اطرافش، ظاهر ناخوشايندي به خانه مي‌دهد. خود خانم شپرد هم كه به هيچ صراطي مستقيم نمي‌شود و دائم يا با صاحب‌خانه بگومگو مي‌كند يا مشغول كارهاي خنده‌آور و اعصاب‌خردكن است. حالا چرا اين زن حاضر شده سال‌ها با اين وضع در اين ون بدبو كثيف زندگي كند رازي است كه نويسنده در پايان كتاب به آن پي مي‌برد.