هر تمدني كه دست به ابداع و نوآوري نزند، هر تمدني كه پاسخِ پرسش‌هايش را در تحقيقاتِ گذشتگان بجويد، هر تمدني كه دانسته‌هايش بيش‌تر از ندانسته‌هايش باشد، محكوم به نابودي است. امپراتوري كهكشاني هم به مدتِ دوازده‌هزار سال بر بيست ميليون سياره‌ي بشر حُكم رانده و در تمامِ اين دوران صلح و آرامش را برقرار كرده. اما به آن مشكلاتي دچار شده كه تمدن‌هاي ديگر را به نابودي كشانده و در نتيجه فروپاشي‌اش نزديك است. بااين‌همه، تنها هري سلدونِ رياضيدان اين مسئله را مي‌داند. سلدون علمي ابداع كرده است به نام «روان‌تاريخ» كه با كمكِ آن مي‌تواند آينده را «ببيند». رياضياتِ او نشان مي‌دهد كه وقتي امپراتوري فروبپاشد، سي‌هزار سال بربريت و بي‌تمدني بر كهكشان حاكم خواهد شد تا امپراتوريِ تازه‌اي سر بربياورد. سلدون مي‌داند كه دير شده و ديگر نمي‌توان جلوِ اين فروپاشي را گرفت؛ اما مي‌توان مدتِ فِترَت، يعني دوران ميانِ دو امپراتوري، را به هزار سال كاهش داد. براي اين كار بايد بهترين دانشمندانِ امپراتوري را گرد هم بياورد و به سياره‌اي دورافتاده بفرستد تا علومِ امپراتوري را براي نسل‌هاي آينده حفظ كنند: سياره‌ي ترمينوس يا بنياد. دهه‌ها و سده‌ها مي‌گذرند و سياره‌ي ترمينوس در معرضِ خطراتِ بسياري قرار مي‌گيرد: سياراتي كه سياست‌شان «كشورگشايي» است، جنگ‌سالاراني كه با كاهشِ نفوذِ امپراتوري قدرت مي‌گيرند، مخالفتِ سيارات با برقراريِ رابطه‌ي بازرگاني با بنياد و غيره. بنياد هم براي مقابله با اين مشكلات هيچ سلاحي ندارد مگر علم و قدرتِ تاريخ. اما آيا چنين چيزي براي بقا كافي است؟اين كتاب در برنامه‌ي تلويزيوني كتاب‌باز معرفي شده است.