آن‌ها كه به زبان فارسي مي‌نويسند يا ترجمه مي‌كنند خيلي زود طعم انزوا را مي‌چشند. آن‌ها كه به فارسي مي‌خوانند كمي ديرتر. فارسي جزيره دور‌افتاده و در قرنطينه‌اي است كه چيز زيادي براي تقسيم كردن با جهان در چنته ندارد. كسي آن‌چه را مي‌نويسيم نمي‌خواند. با اين‌همه مي‌توان باور داشت به اين‌كه اين‌جا، يعني در فارسي، بعضي كتاب‌ها بلندپروازانه‌ترين كالاهايي هستند كه از قضا سوداي اين را دارند كه به چيزي كلي، به چيزي در وراي انزواي تاريكمان اشاره كنند.