نويسنده در نمايش‌نامه بهمن از دل ستيز انسان با طبيعت و خطر سقوط بهمن به لايه‌هاي دروني جامعه نقب زده و ستيز اجتماعي و سياسي انسان‌ها را هنرمندانه و دراماتيك فرياد مي‌زند. اين فرياد لايه زيرين سكوتي است كه سقوط بهمن بر انسان‌ها مستولي كرده‌است. در «خانه امن» نيز ستيز اجتماعي و فرهنگي با بغضي آميخته به خشونت، تبعيض، ترس، دلهره، نااميدي، زوال اخلاق، رنج و خشونت تراژيك جامعه را عريان مي‌كند. گويي در اين جامعه آسيب‌هاي اجتماعي بسان بهمني غرنده سقوط كرده و بي‌صدا و در سكوت بر سر بنيان خانواده و اخلاقيات آوار شده است. سقوط و سكوتي كه تمام آرزوها و ترس‌هاي بشري را آبستن است. ترس‌هايي كه لايه‌هاي دروني شخصيت‌ها و جامعه را به بيرون فرو مي‌ريزد؛ و از همه مهم‌تر در هر دوي اين نمايش‌نامه‌ها زن قرباني هميشگي آسيب‌ها و ستيزهاي مردسالارانه زندگي فردي و اجتماعي است.