وقتي توي مغزمون پر از همهمه وشلوغي كارهاي روزمره‌ست، وقتي بار زندگي روي شونه‌هامون سنگيني مي‌كنه و باعث مي‌شه هزارويك فكر با ربط و بي‌ربط داشته باشيم، وقتي كاسه صبر و طاقتمون لبريز مي‌شه يا حتي وقتي كسي نيست كه چهار كلام باهاش درددل كنيم تكليفمون چيه؟ بايد به كجا پناه ببريم؟ نوشتن از اتفاقات روزمره، احساسات، خشم‌ها، ناراحتي‌ها، دل‌‌خوشي‌ها، آرزوها و ... هميشه راهگشاست. صفحه سفيد كاغذ، با آغوش باز، ما و حرف‌هامون رو مي‌پذيره و اصلا وابدا قضاوتمون نمي‌كنه. براي همينه كه بي‌هيچ ترسي مي‌شه نوشت. اين روزگار براي نوشتنه، براي بيرون ريختن چيزهايي كه توي مغزمون تلنبار كرديم و براي شكل دادن به عادت‌هاي كوچكي كه مقدمه تغييرات بزرگ هستن. روز به روز و صفحه به صفحه فرصتي براي خلوت كردن با خودمون پيدا مي‌كنيم، 365 روز، 365 كار كوچك، 365 حس و حال تازه و 365 تمرين براي بيداري.