آماج اين نوشتار پرداختن به «نمايش» و رسيدن به تاريخ نوباوه «تئاتر» به روش اروپايي در ايران نيست. در درازاي يك‌صد و چند‌ ده سال گذشته كه از آشنايي ايرانيان با اين پديده مي‌گذرد، جسته- گريخته گرامياني چند در راستاي تاريخ‌نگاري هنرهاي نمايشي اين ديار، كم‌وبيش، نيش قلم بر ني‌ني چشم نشانده‌اند.