«تا جايي كه مي‌توانيد درباره نقش مورد نظرتان كندوكاو كنيد. به دستورهاي صحنه نمايش‌نامه‌نويس دقت كنيد. بدين ترتيب، به سرنخ‌هاي ارزنده‌اي دست خواهيد يافت. ببينيد ديگران درباره آن نقش چه نظري دارند؟ چه اتفاق‌هايي برايش افتاده است؟ تحت تاثير چه چيزهايي است؟ خواسته‌اش چيست؟ اهل كجاست؟ حالا كجاست؟ در كليسا؟ پارك؟ سالن طراحي؟ قطب شمال؟ سونا؟ با چه كسي حرف مي‌زند؟ چه رابطه‌اي با هم دارند؟ اكنون چرا اين حرف را مي‌زند؟ سبك كار چيست؟ مربوط به چه دوره‌اي است؟ چه كاره است؟ چه لباسي پوشيده است؟ كفش پاشنه سوزني؟ فرض كنيد نمايش‌نامه مربوط به سال 1902 باشد. آيا خانم‌ها در آن زمان پاهاي‌شان را روي هم مي‌انداختند؟ اين‌طوري بازي كردن خيلي سخت است! بكوشيد تا موقعيت را بازي كنيد. مفهوم را بازي كنيد.»