اين‌طور نبود که خيلي به خاطر پسرها عزا بگيرم، فقط از به آخر رسيدن هرچيزي متنفر بودم. دلم نمي‌خواست هيچ مرحله‌اي از زندگي‌ام براي هميشه سپري شود، تمام شود و چيزي از آن باقي نماند. در کتاب‌ها هم شروع را بيشتر از پايان دوست داشتم- هيجان‌انگيز بود که نداني در صفحه‌هاي خوانده‌نشده چه‌چيزهايي نوشته شده- اما من خطاکار به فصل پاياني هر کتابي که مي‌خواندم سرک مي‌کشيدم.