خانه با ما و در ما زندگي مي‌كند، بزرگ مي‌شود، به بلوغ مي‌رسد و از پا مي‌افتد. در اين هم‌زيستي، خانه از انديشه و احساس و باورهاي ساكنانش شكل مي‌گيرد و به رويدادهاي زندگي آن‌ها شكل مي‌دهد. با فهم تعامل خانه و تجربه‌هاي زيسته مي‌توان اين بده‌بستان معمار و ساكنان را هدفمند كرد و جايي متناسب با نيازهاي واقعي انسان به نقشه درآورد تا خاطره‌ها و مكان عميق‌تر با هم پيوند بخورند. كتاب «خانه‌خواني» تجربه بعضي ساكنان خانه‌هاي دوره گذار معماري تهران از فضاي خانه و معناي «در خانه بودن» را روايت مي‌كند تا از مسير كشف معناي زنده نهفته در عناصر آن خانه‌ها راهي براي گفتگو درباره كيفيت خانه باز كند.