وارد راهروي كلينيك كه مي‌شوم صداي ملايم موزيك قديمي به گوشم مي‌رسد؛ موزيك يكي از آهنگ‌هاي سال‌هاي جواني من. هنوز آدم‌هاي زيادي با علاقه اين آهنگ‌ها را گوش مي‌دهند. هيجاني آميخته با حزن وجودم را پر مي‌كند. خودم را مثل آن روزها حس مي‌كنم، جوان، زنده و پرانرژي. توي آينه آسانسور خودم را نگاه مي‌كنم. گرچه جوان نيستم ولي هنوز پر از انرژي‌ام...