علي خدايي خود شهر است، تن اصفهان و روح تهران است. خدايي در کتاب سينگورينگ نوستالژي‌هاي کودکي و جواني‌اش را مرور کرده و به سينماها و مدرسه‌ها و کتاب‌فروشي‌ها و خانه‌ها و خيابان‌هايي سر زده که حالا يا نيستند يا اسم‌شان عوض شده يا رسم‌شان. خدايي اما انگار حافظه‌ زنده‌ شهر باشد، مومنانه ايستاده تا بعضي چيزها از ياد نروند. بعضي آدم‌ها، بعضي احساس‌ها که شايد ديگر ردي ازشان جايي پيدا نشود. خدايي شهر را، اصفهان، تهران و خيابان‌ها و کوچه‌ها را دستمايه قرار مي‌دهد تا اتمسفري غليظ از مهر و غم توامان بسازد. مزه‌ها را از پس سال‌ها و دهه‌ها بيرون مي‌کشد و يادمان مي‌آورد که در کجاي چهارباغ کدام ساندويچي لاي نان‌هايش هميشه پياز و جعفري مي‌ريخته، کجاي تهران است که از چهل پنجاه سال پيش تا همين حالا مي‌تواني تويش قدم بزني و پنج پيرزن الامد ببيني که به وسواس دارند از قهوه‌فروش سر کوچه‌شان قهوه‌ آسياب‌شده مي‌خرند و به لهجه‌اي زيبا و اصيل از بوي گل حرف مي‌زنند؛ گلي که بويش حتي به عطر آسياب قهوه هم غالب است.