ذهن من پر است از روياها و خواب‌ها و كارها و حرف‌هاي آدم‌هايي كه نمي‌شناسمشان. صداهاي خاموش مي‌شنوم، شبح‌هايي كه از خواب‌هايم بيرون مي‌آيند و روي ديوار مي‌خزند، همان‌جا جا خوش مي‌كنند، ماتم‌گرفته چنبره مي‌زنند، از درد به خودشان مي‌پيچند و بدون اينكه لب باز كنند فرياد مي‌كشند و از من كمك مي‌خواهند. داد مي‌زنم چي از جانم مي‌خواهيد! و دوباره روي تخت مي‌افتم تا به سقف تاريك خيره بشوم.