تاريخ نمايش درچين - پيش از استقرار جمهوري خلقي در سال 1949 - را مي توان به چهار دوره متمايز از هم تقسيم كرد: يكم: دوران كهن، نمايش نه به آن صورت كه در غرب بر آن نام تئاتر نهاده ايم. مجموعه از خرده نمايش هاي عاميانه و گاه درباري كه از عهد باستان آغاز مي شود و تا سده دوازدهم ميلادي به طول مي انجامد. در پايان اين دوره است كه كم كم نويسندگاني هم در زمينه نگارش نمايش نامه ها شادي آور از يك سوي و حماسي از سوي ديگر پديدار مي شود و ادبيات نمايشي چيني هم شكلي منسجم مي يابد. دوم: دوران ميانه كه از قرن سيزدهم ميلادي و با ظهور دودمان قدرتمند مغولي «يوان» (1279-1368) آغاز شده . قرني كه به عصر طلايي تئاتر چين معروف است . و تا سال 1644 ميلادي و انقراض دودمان مينگ به درازا مي كشد. در آغاز اين دوران است كه شاعران و نويسندگان چيني پاي در ميدان نگارش نمايش نامه مي گذارند و سپس با حمايت سلسله هاي ديگر، اين هنر به اوج شكوفايي خود مي رسد. سوم: دوران «دودمان چينگ» كه از سال 1644 و استقرار اين سلسله آغاز مي شود و با انقراض امپراتوري در چين به سال 1912 به پايان مي رسد. در اين سال هاست كه اروپائيان با نمايش چين آشنا مي شوند، پژوهش هاي بسيار در تئاتر چين به انجام مي رسد و هم در ميانه اين دوران است كه پاي نمايش غربي به صحنه هاي تئاتر چين باز مي شود. برخورد دو نگرۀ تئاتر شرق و غرب به ويژه در قرن نوزدهم ميلادي، سبب ساز راهي نو در نمايش مي گردد. چهارم: دست آخر، دوران پرالتهاب سال هاي 1912 تا 1949، از بنيان حكومت جمهوري در چين ودگرگون شدن آن درهيئت حكومت جمهوري خلقي در آن كشور. سال هاي انقلاب و آشوب ها و جنگ با بيگانگان. سال هاي برخورد انديشه هاي گون گونه سياسي در چين كه نمايش هم در اين ميان بي نصيب نمي ماند. براي دفتر بيست و چهارم از اين مجموعه، به سراغ «نمايش درچين» رفته ايم و چهار كمدي از دوران كهن نمايش در آن سرزمين، تا به امروز را عرضه داشته ايم.