عباس كوچولو مي‌ايستاد و تماشا مي‌كرد. صحنه‌هايي كه مي‌ديد، همه در اتاق‌هاي بزرگ حافظه‌اش مثل گنج باقي مي‌ماند. اتاق‌هايي كه بعدها، درهايش يكي‌يكي باز شد و هر خاطره‌اش ماجراي فيلمي شد. عباس بيش از چهل فيلم ساخت. فيلم‌هايي كه مثل فيلم‌هاي هيچ‌كس نبود، ساده و عميق و آرام بود، درست مثل خودش. فيلم‌هايش در ستايش زندگي بود و بر سينماي ايران و جهان تاثير گذاشت.