عروسك‌خانه (1879) دومين اثر در چرخه پديدارشناسي ذهن و سير جدل تاريخي براي رسيدن به آگاهي‌هاي متفاوت است. اين نمايش‌نامه را «باد شمال» درام مدرن خوانده‌اند كه با وزيدنش به قارۀ اروپا و آمريكا «نمايشنامه‌هاي شبه‌شكسپيري فاخر و ملودرام‌هاي خوش‌تراش فرانسوي» را از عالم تئاتر رُفت و صحنه را از بي‌مايگي پالود. از اين منظر و در زمان ايبسن، عروسك‌خانه همان نقش «تئاتر بي‌رحمي» آرتو در دهه 1930 را داشت: اعتراض به تئاتر خوش‌ساخت، بي‌آزار و عوام‌پسند برخاسته از زندگي‌مايگان. مقياس‌هاي ايبسن براي استفاده از بن‌مايه «عروسك» در آثارش بسيار گسترده و كلان است. به همين دليل، عروسك‌خانه تنها ماجراي «عروسك» بودن نورا نيست؛ اينجا ايبسن به عمق يك معضل اجتماعي اشاره مي‌كند و از فرهنگ عروسك‌پرور سخن مي‌گويد.