غلامحسين ساعدي در 1314 در تبريز ديده به جهان گشود. او با نام مستعار گوهر مراد بيشتر آثار نمايشي خود را به چاپ سپرد. در دانشگاه‌هاي تبريز و تهران پزشكي و روانپزشكي خواند. با درك خاصي از شخصيت‌هاي روان‌پريش و آشفته‌ذهن و كشف دردها و آسيب‌هاي روحي آنان، توانست به خوبي از اين كاراكترها در داستان‌هاي خود بهره گيرد. فضاي داستان‌ها و نمايشنامه‌هايش آكنده از درهم آميختگي كابوس و واقعيت است كه فضايي وهمناك به آثارش مي‌دهد. اولين مجموعه داستانش در 1339 به نام "شب نشيني باشكوه" منتشر شد. در مجموعه داستان به‌هم‌پيوسته "عزاداران بيل" 1342، "توپ" و "ترس و لرز" 1346 از بدويت جغرافيايي براي ترسيم فضايي شگفتي‌آفرين و ترسناك به خوبي بهره مي‌جويد. از مجموعه داستان‌هايش مي‌توان از "واهمه‌هاي بي‌نام و نشان" 1346، "گور و گهواره" 1350 و از تك نگاري‌هاي او "اهل هوا" 1345 و "خياو يا مشكين شهر" و از آثار نمايشي‌اش "لال بازي‌ها"، "چوب به دست‌هاي ورزيل"، "آي با كلاه آي بي كلاه" و "ديكته و زاويه" نام برد. ساعدي در سال 1364 در فرانسه درگذشت و در جوار صادق هدايت به خاك سپرده شد.