«ادبيات همواره و در هر ملتي آيينه غم و اندوه و مصائب بوده است. دل‌انگيزترين نغمه‌هاي شعراي هر دياري آن خروش و فغان‌هايي‌ست كه از دل‌هاي خراشيده ايشان هنگام رنج و درد تراويده. دفتر ادبيات ذنجيره جاوداني اشك و آه است. شما بدبختان را مي‌بينيد، بيشتر از شما با بي‌قيدي از كنار ايشان مي‌گذريد، كمتر از شما مي‌كوشيد كه گاهي ايشان را دلداري دهيد ولي هيچ كس از شما پي به درد او نمي‌برد و سبب تيره‌بختي او را جويا نيست. همان بدبخت را نويسنده و شاعر هم مي‌بيند، در كنار او مي‌نشيند، اشك از رخساره‌اش مي‌زدايد، با درد او هم آواز و با رنج او همنشين مي‌گردد، جز قلم مايه دلداري ديگري به دست او نيست، غم و رنج او را در صحايف كتاب يا در وزن و قافيت اشعار خود جاي مي‌دهد، سوز درون او را ترجمان فصيح مي‌شود.»