«من واقعيت خودم را نقاشي مي‌كنم. فقط همين را مي‌دانم كه نقاشي مي‌كنم زيرا محتاج نقاشي‌ام، و هميشه هر چه را از ذهنم مي‌گذرد، بي‌هيچ فكر و ملاحظه ديگري بر بوم مي‌كشم.» آنچه از ذهن فريدا مي‌گذشت و به هنرش راه مي‌يافت، برخي از بديع‌ترين و شورانگيزترين تصاوير قرن بيستم بود. او با نقاشي كردن از خودش در حال خونريزي، گريستن و شكستن، ماهيت درد خود را به هنري تصريح و درخور توجه كه با شوخ‌طبعي و خيال‌پردازي تعديل مي‌شد بدل مي‌كرد. خود زندگي‌نامه مصور فريدا كه همواره خاص و شخصي است، و بيش از آن كه به لحاظ گستره فراگير باشد، جستجوگرانه است، شدت و قدرت عجيبي دارد؛ قدرتي كه مي‌تواند توجه بيننده را به شيوه عذاب‌آوري به خود جلب كند.