فيلم‌هاي سينمايي ايران در حالي در دهه هشتاد توليد و اكران مي‌شدند كه متاثر از تحولات جامعه پساجنگ ايران بودند. سينمايي كه همواره دولتي و متاثر از سرمايه و صنعت فرهنگي بود، مي‌خواست به واسطه تغييرات گفتماني پوست بيندازد و كاركردهاي سرگرمي، كارآفريني و اجتماعي خود را نيز حفظ كند. با اين حال، اين سينما نه اجازه و نه امكان خودمختاري داشت. چرا كه گفتمان‌هاي سياسي و فرهنگ عامه، با نفوذ به فيلم‌هاي سينمايي ايدئولوژي‌هاي خود را درون آن تكثير مي‌كردند. ايدئولوژي عوامل فيلم‌سازي بر فيلم‌ها بارگذاري مي‌شد و سپس به فيلتر دستگاه‌هاي دولتي و غيردولتي مي‌رسيد تا در نهايت به مخاطب ايدئولوژي‌زده قالب شود. اين ساحت‌هاي چندگانه، از خاك فرهنگ عامه مردم ايران تغذيه مي‌كردند تا عقل سليم مردم را دست‌كاري، تحريف يا بازتوليد كنند.