تابستان پارسال يك روز پس از مقداري دويدن در طول مسير خيابان پنجم كه به عنوان يك برنامه بدن‌سازي برايم در نظر گرفته شده بود تا اميد به زندگي را به اندازه اميد يك معدنچي قرن نوزدهمي در من كاهش بدهد، مقابل كافه بيروني هتل استن‌هوپ توقف كوتاهي كردم تا دستگاه تنفسي ضعيفم را با يك پيچ‌گوشتي تگري مرمت و بازسازي كنم. براي رژيم غذايي تجويز شده‌ام آب پرتقال مناسب بود، در چند بار مقدار معتنابهي از آن را يك‌نفس رفتم بالا و با هر سر كشيدن مجموعه‌اي از شمايل‌هاي الاهگان يونان باستان را مجسم مي‌كردم كه بي‌شباهت نبودند به بامبي كوچولو، وقتي داشت اولين قدم‌هايش را برمي‌داشت.