وقتي پاهامو دو لبه پشت‌بوم مي‌ذارم و اين‌جا مي‌شينم و از طبقه دوازدهم به خيابوناي بوستون نگاه مي‌كنم، نمي‌تونم به چيزي جز خودكشي فكر كنم. البته خودكشي خودم نه. اون‌قدر زندگي‌م رو دوست دارم كه تا آخرين نفس ادامه‌ش بدم. توجه‌م بيش‌تر به آدم‌هاي ديگه‌س و اين‌كه چه‌جوري سرانجام تصميم مي‌گيرن به زندگي‌شون خاتمه بدن. اين‌كه هيچ از كارشون پشيمون مي‌شن؟