نزديك ظهر بود كه متوجه شدم قدري از بي‌قراري‌ام كاسته شده و اكنون هستي و حيات را قدري صورتي‌رنگ و خوش و به‌مراتب قابل‌تحمل‌تر مي‌يابم. تازه پي مي‌بردم كه از بابت اموري بي‌معنا چه‌قدر بر خود سخت گرفته‌ام، مقصر اصلي خيال‌پرستي بيش از حد ذهن پريشانم بوده و بس، و اگر آن‌گونه در خود عزلت نگزيده و بر اموري بس ساده آن‌گونه عميق نشوم همه‌چيز برايم بسيار قابل‌تحمل‌تر خواهد بود...