عشق به آمريكا و اعتقاد به برتري بي‌چون‌و‌چراي آن - چه از لحاظ اخلاقي و چه غير از آن- مرام خانه ما بود، چيزي كه مادرم هم، با اينكه آن‌قدرها در آن سهيم نبود، مي‌دانست نبايد در آن چون و چرا كند. مادر من هم مثل پدر و مادر مري، آن‌طور كه بعدها از زبان مري شنيدم، با وجود موهبت‌ها و بركت‌هاي گوناگون كشور جديدش، هرگز آن را جايگزيني مناسب براي آنچه پشت‌سر گذاشته بود نيافت. گمان‌كنم مادر هيچ‌وقت اينجا را خانه خودش حس نكرد. او فكر مي‌كرد آمريكايي‌ها مادي‌اند و نمي‌توانست بفهمد كجاي آن خريد بي‌رويه و افراطي كه اسمش را كريسمس گذاشته‌اند آن‌قدر مقدس است...