بياييد محتاطانه در كتاب‌ها بچسبيم. خيلي از كتاب‌ها هستند كه به احساسات آسيبي نمي‌رسانند، ما را به خواب و خيال مي‌برند، يا دردهاي ملايم‌تر و سبك‌تري در جان ما مي‌ريزند، كتاب‌هايي كه وادارمان مي‌كنند به دور از «چرا»هايمان بلندپروازي كنيم. كي بار تولدي در يكي از نامه‌هايش به مردي در دوردست خواننده را به همين پناه امن دعوت مي‌كند، در نامه‌هايي كه حرف‌هاي عاشقانه‌اش را در نام فيلم‌ها و قصه كتاب‌ها مي‌جويد و در پرده آخر آن‌ها فقط سكوت مي‌كند. راستي، نامه‌ها را بعد از خواندن بايد سوزاند يا نگه داشت؟