شخصيت اصلي كتاب، يعني ملخ، برگرفته از حكايتي از ايزوپ است، ولي اينجا حكايت ملخ از منظري ديگر روايت مي‌شود، زيرا چنان‌كه مي‌بينيم خردمند واقعي در اين روايتِ تازه ديگر مورچه نيست، بلكه ملخ است. اين ملخ راستين سراسر تابستان سرگرم بازي بوده است و حالا كه زمستان كم‌كم دارد فرا مي‌رسد سرخوشانه مرگ را در آغوش مي‌كشد و بي‌لحظه‌اي ترديد شيوه زندگي‌اش را تنها شيوه درستِ زندگي كردن مي‌خواند و با تمام توان در برابر شاگردانش. از آن دفاع مي‌كند. پرسش بنيادين اين است كه به‌راستي بهترين طريق زيستن كدام است؟ آموزه طلايي ملخ فرزانه اين است كه همگي بايد «بيكاره باشيم» و «بازي كنيم». ولي وقتي از «بازي» صحبت مي‌كنيم، دقيقاً منظورمان چيست؟