دومين رمان عطيه عطارزاده (1363)، روايتي است از جنون. قصه‌ يك راوي عجيب در آسايشگاهي رواني نزديك تهران در سال‌هاي نه چندان دور. عطارزاده با نخستين رمان خود، راهنماي مردن با گياهان دارويي، توانست موفقيت‌هاي چشم‌گيري كسب كند. رمان داستان يك آسايشگاه رواني است و راوي‌اي نسبتا جوان كه با نقاشي‌ها و خطوط با ديگران ارتباط برقرار مي‌كند. آدم‌هايي كه هر كدام به بهانه‌ي «جنون» در اين مكان كنار هم آورده شده‌اند. كساني كه قصه‌هاي خاص و منحصربه‌فردي دارند و اين قصه‌ها مسيرشان را عوض كرده است. آن‌ها در انتظار و شايد دنبال يك اتفاق عجيب و نهايي‌اند. عطارزاده در اين رمان قهرماني ساخته كه با آدم‌هاي فرعي بسيار زيادي در تماس است، كساني كه مي‌توانند براي او روايت‌هايي متفاوت بسازند، و جنون كه قرار است اين آدم‌ها را به هم متصل كند. رمان ريتم تند و سريعي دارد. مملو از جزئيات است و در نهايت بداعتي كه قرار است اين قهرمان را متمايز كند...