جايي در زندگي، تمام عقايدي كه از طرف والدين، معلم‌ها، دين، و اجتماع دريافت كرده‌ايم ما را به اين باور مي‌رساند كه براي پذيرفته شدن در جامعه بايد جور خاصي باشيم. آن‌ها به ما مي‌گويند چه آدمي باشيم، ظاهرمان چطور باشد، چگونه رفتار كنيم، چه كاري انجام دهيم، و چه كاري انجام ندهيم. و چون آن‌چه هستيم خوشايندمان نيست، به آن‌چه نيستيم تظاهر مي‌كنيم. مي‌ترسيم از ديد ديگران خوب نباشيم، زيرا از طرد شدن وحشت داريم. و به همين دليل است كه به جست‌وجوي كمال مي‌رويم و طي اين جست‌وجو، تصويري از كمال براي خود مي‌سازيم، تصويري از آن‌چه نيستيم ولي دلمان مي‌خواهد باشيم. از خود راضي نيستيم و شروع مي‌كنيم به قضاوت كردن خودمان، اين‌جا است كه داستان زندگي غم‌انگيز مي‌شود.