بشر، از ديرباز، در زندگي و فعاليت‌هاي خود از «نشانه» براي برقراري ارتباط سود جسته است. نشانه‌ها در ارتباط گفتاري و رفتاري و شيوه پوشش نمود مي‌يابند. در تئاتر نيز، از هنگامي كه آييني ابتدايي بوده تا آن زمان كه شيوه‌اي از تفكر و بازتاب آن شده است، نشانه‌هاي متفاوتي بار ارتباطي را بر‌دوش كشيده‌اند.اما دانش نوپاي نشانه‌شناسي، بررسي علمي، منظم و مدون «نشانه‌»ها و كاركرد آن‌هاست.