راوي در اين رمان پا به سرزمين رويايي مي‌گذارد كه در آن آدم‌ها تنها سه ساعت در روز كار مي‌كنند، كودكان از راه بازي - نه درس و مشق بيهوده مدرسه - ياد مي‌گيرند، بيمارستان‌ها خالي از بيمار است، از راهبندان و آلودگي هوا خبري نيست، مردم همه در آرامش‌اند و عشق و محبت و عاطفه همه‌گير است. راوي در نامه‌هايش، ضمن توصيف جزء به جزء اين سرزمين، توضيح مي‌دهد چطور مردم توانسته‌اند به اين دستاوردهاي مهم و انساني برسند و مي‌كوشد ثابت كند در دنياي مشوش و ماشيني امروز مي‌شود چنين جامعه‌اي بنا كرد: جامعه‌اي دور از حرص و آز، ستايشگر معنويات، با مردماني آرام و مسئوليت‌پذير. خواندن اين رمان حقيقتا تسلي‌بخش و اميدواركننده است.