وقتي صحبت از دروغ گفتن به ميون مي‌آد، چيزي كه بايد در نظر گرفت، قابل‌قبول‌بودن دروغ نيست بلكه برانگيختن حرص، ترس و حماقت در وجود شخص گيرنده دورغه. در واقع آدم‌ها هيچ‌وقت به ديگران دروغ نمي‌گن؛ اون‌ها به خودشون دروغ مي‌گن. يك دروغگو خوب، چيزي رو كه احمق‌ها خواهان شنيدنش هستن در اختيارشون قرار مي‌ده و به اون‌ها اجازه مي‌ده كه خودشون رو از حقايق موجود رها كنن و سطحي از خودفريبي رو انتخاب كنن كه متناسب با حماقت و دنائت اخلاقي اون‌ها باشه. اين همون رازه. همون قديمي‌ترين حيله موجود در جهان.