در سال 1961، در آغاز دهه‌اي كه تمام تلقي گذشته از هنر، در حال دگرگوني بود، تئودور آدورند نظريه زيبا‌شناسي خود را با اين جمله آغاز كرد: روشن است كه هيچ چيز مرتبط به هنر، ديگر بديهي و خودآشكار نيست. حتي شيوه‌اي كه هنر حداقل از نيمه قرن 19 به بعد، براي برهم زدن سكون اجتماعي اختيار كرده بود، به چالش گرفته شده است و واژه مدرن يا آوانگارد ديگر مفهوم قبل را ندارد. اولين چيزي كه در مورد هنر امروز در مقايسه با حتي چند دهه گذشته جلب نظر مي‌كند كثرت بي‌سابقه سبك‌ها، فرم‌ها تجارب و برنامه‌هاست. به نظر مي‌رسد كه هر چه بيشتر مي‌بينيم، خصوصا اگر ديدي سنتي داشته باشيم، اين سؤال در ذهن ما قوي‌تر مي‌شود كه اين آثار با چه معياري هنر محسوب شده‌اند.