حال خوشي نداشتم، اوضاع به‌هم‌ريخته بود، در انتظار پايان كار بودم. وقتي به ويكتورين سالانيون برخوردم، اوضاع بد از بدتر شد. او در جنگ بيست ساله شركت كرده بود، جنگي كه همچون كابوسي ديرپا، خيال تمام شدن ندارد. او با گروهان مسلحش دنيا را زير پا گذاشت، حتم تا مفرقش آغشته به خون بود. ولي او نقاشي را به من ياد داد، بدون ترديد او تنها نقاش ارتش مستعمراتي بود، ولي آنجا كسي به اين چيزهاي جزئي اهميت نمي‌داد.