او نبايد تحت‌تاثير احساساتش قرار مي‌گرفت. يا نشان مي‌داد كه از اين ماجرا رنج مي‌برد؛ تمام آن رنجي را كه از وقتي پي به عشق ادوارد برده بود سعي كرده بود پنهان كند. روايت او ساده و روشن بود و اگرچه نمي‌شد آن را بي هيچ ابراز احساساتي بيان كرد، همراه با هيجاني خشن، و نه اندوهي تند و شديد بود. اين حس بيشتر از آن شنونده بود، چون ماريان با هراس گوش كرد و بيش از اندازه گريست. النور بايد سنگ صبور ديگران مي‌بود،‌ و او فقط مي‌توانست با تسلاي ذهن خود به آرامش برسد و با تبرئه كردن ادوارد از هر گناهي جز بي‌مبالاتي و بي‌احتياطي.