ليزا، دختري تقريبا نه ساله، در استوديوي آموزش و تمرين باله تنهاست. لباس چسبان و مرسوم باله به تن دارد. براي خودش شروع مي‌كند به آواز خواندن: «هيچ‌چي بهتر از اين نيست كه آدم تو كارولينا باشه». تمرين روزانه حركاتش را مرور مي‌كند، از جمله قطعاتي از حركات گروهي را؛ و براي تمرينش اوج و پاياني هم مي‌سازد.