بر ديوارها سخنان حكيمانه كنفوسيوس نقش بسته است: شاه همچون باد است؛ مردم همچون علف. علف بايد خم شود چون باد بگذرد. باد گذشت، علف پژمرد، تنها سخن باقي ماند. از درهاي قرمز شينتو گذشتم و وارد پارك شدم و لرزيدم، انديشيدم چه قدرت وسيعي نژاد سپيد مي‌داشت اگر ايماني بزرگ داشتيم. اكنون يا بيهوده و فاضلانه لبخند مي‌زنيم يا ديوانه‌وار در دوزخ فرديت مي‌تنيم، ريشه‌كن شده، بدون پيوستگي، بدون اميد. ژاپني‌ها شايد به سرابي موهوم ايمان داشته باشند، اما به نتايج بزرگ، پرثمر، و عملي دست مي‌يابند؛ حال آن‌ كه ما كه به چيزي ايمان نداريم به حقارت زندگي مي‌كنيم و تا ابد مي‌ميريم.