هر متني و به هر زباني بنويسيم، داريم به يك‌سري متن در گذشته آن زبان واكنش نشان مي‌دهيم. نوشتن خلق‌الساعه و بدون زمينه وجود ندارد. اگر به زبان فارسي بنويسيم، چه بخواهيم و چه نخواهيم در طول سنتي قرار مي‌گيريم كه از رودكي شروع مي‌شود، فردوسي نقطه اوج‌اش است و نظامي و مولوي ديگر قله‌هايش تا برسيم به نيما و شاملو و ديگران.