اين روايت‌ها داستان شكل‌گيري سماجت افراد است كه هر يك به نحوي موجب شده طرح‌ها با اموري خارج از حوزه خواندن پيوند بخورند و خواندن را از شكل متعارف و يا مقدس‌اش آزاد كنند. كليت اين طرح‌ها سبب شده خواندن ديگر در موقعيت چنين قضاوت‌هايي قرار نگيرد: «چه‌جور خواندني درست است؟»، «چه كسي درست خوانده يا نخوانده است؟»، «چه تعريفي از خواندن جديد و مناسب داريد؟»، «چه اثري بايد خوانده شود و چه اثري نبايد خوانده شود؟» و...