تا مدت‌ها پس از خروج از عرصه سينما، از سخن گفتن درباره سينماي آن دهه به شدت پرهيز مي‌كردم و به نوعي روزه سكوت گرفته بودم؛ به اين دليل كه ممكن بود صحبت‌ها من در مناسبات مديريتي عرصه سينما خلل ايجاد كند. قاعدتا كساني كه مسئوليت سينما را بر عهده گرفته بودند بايد مسئولانه برخورد مي‌كردند، و شايد سخن گفتن من سبب مي‌شد آن‌ها از خود رفع مسئوليت كنند يا با مشكلاتي ناخواسته روبرو شوند. البته در طول اين دوران با برخي از مديران سينمايي مثل مرحوم سيف‌الله داد ارتباط داشتم و تلاش مي‌كردم درباره با موضوعات سينمايي در رسانه‌ها صحبتي نكنم تا ايشان در محذور قرار نگيرند. اگر حرفي هم بود به خودشان مي‌گفتم. در اين مدت با سينماگران نيز بي‌ارتباط نبوده‌ام، اما صحبت‌هاي‌مان بيشتر حال و هواي درد دل داشته است. افزون بر آن، دليل ديگر براي دوري از حضور در رسانه‌ها، اين بود كه چه بسا با توجه به جو آن زمانه اين شائبه پديد مي‌آمد كه من مدعي مديريت در عرصه سينما هستم، و نمي‌خواستم به اين تصور دامن زده شود.