زندگي نه هيچ شباهتي به دورغ‌هاي هميشگي تله‌اسكرين داشت، و نه حتي به آرمان‌هايي كه حزب در تلاش براي دستيابي به آن بود. آرمان‌هايي كه حزب ترسيم مي‌كرد چيزي بود عظيم، هولناك، درخشان - جهاني برساخته از فولاد و بتن، ماشين‌آلاتي غول‌آسا و سلاح‌هايي وحشت‌انگيز - ملتي متشكل از جنگجويان و هواخواهاني متعصب كه با همبستگي تمام پيش مي‌رفتند. اما واقعيت شهرهايي بود دلگير و رو به تباهي كه مردمانش سوءتغذيه داشتند و با كفش‌هايي سوراخ لخ‌لخ‌كنان اين‌سو و آن‌سو مي‌رفتند، در خانه‌هاي فكسني قرن نوزدهمي كه هميشه از آن‌ها بوي كلم مي‌آمد.