«ذهن تاريخي و هنرمند هر دو مي‌خواهند جهان را از نو بنا كنند. ولي هنرمند، به واسطه اجباري در سرشتش، حدهايش را مي‌شناسد كه ذهن تاريخي آن‌ها را ناديده مي‌گيرد. براي همين است كه غايت ذهن تاريخي استبداد است، در حالي كه شور هنرمند به آزادي ختم مي‌شود. تمام كساني كه امروزه براي آزادي مي‌جنگند، در نهايت براي زيبايي نبرد مي‌كنند. قطعا موضوع سر دفاع از خود زيبايي نيست. زيبايي نمي‌تواند خود را از انسان محروم كند و ما فقط در صورتي شكوه و صفاي عصرمان را به او خواهيم داد كه آن را در بدبختي‌اش همراهي كنيم. ديگر هرگز جزو منزوي‌ها نخواهيم شد. اين كه بشر نمي‌تواند خودش را از زيبايي محروم كند كم از حقيقت ندارد.»