بر سرتاسر زندگي واسيلي فيويسكي تقدير سخت و مرموزي سايه انداخته بود. عينا نفرين‌شده عداوتي پنهان بود كه از جواني يكسره بار سنگين غم و بيماري و مصيبت را بر گرده مي‌كشيد و زخم‌هاي مهلك قلبش هرگز تسلا نمي‌يافت. در ميان مردم هميشه تنها بود، مثل سياره‌اي ميان سيارات. به نظر مي‌رسيد كه همواره هاله‌اي عجيب و خطير و ويرانگر او را چون ابري شفاف و ناپيدا احاطه كرده است.