اما چطور بايد از اين ماجرا سخن مي‌گفت، آن هم با اين دختر جوان كه با چشما حيرت‌زده به او مي‌نگريست؟ از خودش بگويد؟ مگر او كه بود؟ سربازي كه پس از نبردي تن‌به‌تن خود را در گودال آبي مي‌شست و آب از خودش و حريفان به‌خاك‌افتاده‌اش سرخ‌فام مي‌شد؟ يا مرد جواني كه پيكر مرده‌اي را تكان مي‌داد تا چكمه از پايش درآورد؟ يا آن ديگري كه در زندگي‌اي ديگر، در گذشته‌اي ممنوع، پشت پنجره‌اي غبارآلود كمين كرده بود؟ نه، راستين‌ترين صحنه اين سال‌ها روزي بود كه در گورستان از هوش رفته بود، روزي كه مي‌شد ديگر او را مرده شمرد، روزي كه تنها خط لرزاني او را به اين جهان مي‌پيوست: زني ناشناس.