درست در ميانه قرن بيستم است كه عشق ماريا كاسارس و آلبر كامو به اوج مي‌رسد. كمابيش هر روز آفتاب ناميراي الجزيره آسمان ابري پاريس را مي‌شكافد و بر بالكن آپارتمان ميدان سن‌ميشل مي‌تابد. در روزهاي سال 1950 ماريا - اين تبعيدي ابدي - سرانجام ميهن واپسينش را مي‌يابد: دست‌ها و واژه‌هاي آلبر. نه تبعيد، نه اقامت اجباري، نه مرگ عزيزان، نه «كوه‌هايي كه در فاصله سردند» جلودار تابش اين خورشيد‌هاي دوگانه بر همديگر نمي‌شوند و راه هر دو در اين سال به‌رغم همه مصائب به يگانگي مي‌انجامد.