از نيما يوشيج اغلب به عنوان پدر شعر نو در ايران ياد مي‌شود. او راه و ساختار و شكل جديدي را در شعر نو پيشنهاد كرد كه شمار زيادي از شاعران جوان، هم در زمان حيات و هم پس از مرگش، از آن الهام گرفتند. در كتاب حاضر، مولف به‌خلاف پژوهش ديگر معاصران، بر نثر نيما متمركز شده و كوشيده است تا آراي ادبي نيما را از لابه‌لاي نامه‌ها، يادداشت‌ها و تحليل‌هاي او بازشناسي كند.